Hallo allemaal,

Zoals eerder aangekondigd zijn wij op reis geweest naar Nelson.

We vertrokken op vrijdag met het vliegtuig vanuit Tauranga om dan via Auckland naar Nelson te vliegen.
Nelson ligt op het bovenste stuk van het zuidereiland. De vluchten verliepen vlot en Kina was heel enthousiast om op het vliegtuig te zitten.
Binnenlandse vluchten zijn ook een pak relaxter dan internationale vluchten. Het voelde alsof we op een bus stapte. Niemand kijkt je identiteitskaart na, niemand kijkt naar je handbagage en het etiket voor onze valies hebben we daar zelf afgeprint. Nadien is het gewoon boarding pass scannen en instappen. Heerlijk!

In Nelson reden we met een huurauto richting onze airbnb voor die nacht. We deden nog enkele aankopen voor onze tocht en herschikte de rugzak.

Zaterdag waren we er helemaal klaar voor. De weersvoorspelling zat helemaal mee en om 10u waren we aan de start van de Abel Tasman Coastal Track.

De eerste dag wandelden we van Marahau naar Anchorage Hut, ongeveer 12.5km. We pauzeerden voor lunch aan een prachtig gouden strand. Kina wandelde super goed mee en kreeg af en toe een lift in de draagzak.

Rond 17u kwamen we eindelijk aan de hut. Alle hutten op deze tocht liggen vlak aan het strand.

Bij aankomst bleken we een van de laatsten te zijn. Gelukkig waren er enkele vriendelijke mensen die van bed wilden wisselen zodat we met 3 in een kamer lagen. Elke kamer in deze hut had plaats voor 8 personen in stapelbedden.

Er was ook nog een andere groep met een klein kindje. Zijn naam was Gus en hij was 5 jaar oud. Kina was aanvankelijk een beetje verlegen, maar al snel liepen ze achter mekaar aan op het terrein en waren ze verstoppertje aan het spelen. Heerlijk!

De 2e dag hadden we keuzes te maken. Het getijdenverschil is hier erg groot en dus zijn er vaak 2 opties; een hoogtij pad en een laagtij pad over de riviermonding. Op de 2e dag was er 3km verschil tussen deze en wilden we heel graag het laagtij pad volgen.

Jammer genoeg kan je dit enkel gebruiken 2u voor en na laagtij en dit was bij ons om 3u 's nachts. Wij zijn dan op 4u30 opgestaan om om 5u over dit pad te kunnen gaan. Op de volgende foto's zie je waar we over gewandeld zijn en hoe het eruit zag een uurtje later.

Laagtij, Deze vlakte zijn wij net overgewandeld.

1 uurtje later, na ons ontbijt.

Kleine oogjes voor de oversteek, Kina had geen zin in een foto.

Het was vermoeiend, maar zeer de moeite geweest om dit te doen. We waren dan heel erg vroeg aan de volgende hut aan Bark Bay en hebben hier nog naar hartelust kunnen spelen aan het strand en Kina met Gus.

De derde dag moesten we nog 6km wandelen van Bark Bay tot Onetahuti Beach. Daar zouden we opgehaald worden door een watertaxi en terug naar onze auto worden gebracht.

De derde dag was er voor Kina een beetje te veel aan en we hebben haar meer dan de andere dagen moeten dragen. Ook de boot vond ze aanvankelijk maar luid en veel te snel. We moesten ongeveer een uurtje varen omdat er her en der nog anderen op en af de boot gingen. Kina viel tegen het einde even in slaap.

Het was dan ook een opluchting om terug aan onze auto te zijn.

Op het zuidereiland en specifiek in Nelson zijn er heel veel weka's. Dit is een inheemse vogelsoort die lijkt op een kruising tussen een kip, een eend en een kiwivogel. Ze kunnen niet vliegen en proberen vooral graag je eten af te pakken.

Tijdens een van onze lunches heeft er een weka Kina's sandwich recht uit haar handen getrokken. Ook onze wandelschoenen moesten we 's nachts omhoog hangen omdat ze er graag mee gaan lopen om te kijken of er voedsel in zit.

Kina had er gelukkig geen schrik van en was vooral heel nieuwsgierig.

Na onze 3-daagse reden we terug richting Nelson. We passeerden aan Kina beach dat zo heet omdat het vol kina (Maori woord voor een soort zee-egel) ligt. We zagen er allerlei kleine krabjes en kreeftjes rondkruipen en Kina vond er ook een zeester.

Op dinsdag zouden we op de middag terugvliegen en tegen 16u thuis zijn, maar jammer genoeg had de eerste vlucht vertraging en zouden we daardoor de 2e vlucht missen. We werden herboekt op vluchten via Wellington maar zouden dan pas om 16u vertrekken.

Gelukkig was er aan de luchthaven een fietsenverhuur en hebben we de ganse namiddag nog in Nelson kunnen rondgaan.

Moe maar voldaan waren we om 21u30 eindelijk thuis.

DIt was zeker voor herhaling vatbaar. We hebben ontzettend veel foto's van dit tripje en ik kon ze onmogelijk allemaal in dit verhaal plakken dus neem zeker nog een kijkje bij Foto's.

Tot de volgende keer!